Προσφορά Ζωής

Οι περισσότεροι από εμάς αγαπάμε τη ζωή τόσο πολύ που καθημερινά επιστρατεύουμε δεκάδες τεχνάσματα προκειμένου να απαλλάξουμε τη σκέψη μας από τον αχώριστο σύντροφό της, τον θάνατο. Κάποιες φορές μάλιστα που τυχαίνει αυτός ο μαυροντυμένος κύριος να περάσει βιαστικά από το μυαλό μας, σπεύδουμε να τον ξορκίσουμε είτε χτυπώντας κάποιο ξύλο, είτε φτύνοντας τον κόρφο μας και τον ξεφορτωνόμαστε με πρόχειρες δικαιολογίες.

Δυστυχώς, για κάποιους από εμάς κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που αναμετριούνται με τον εν λόγω κύριο σχεδόν καθημερινά, σε έναν άνισο αγώνα, με μόνο σύμμαχο ένα μηχάνημα που τους βοηθά να κρατούν την πόρτα κλειστή στον απρόσκλητο επισκέπτη. Θα παρακαλούσα λοιπόν να βάλουμε νοερά τον εαυτό μας στη θέση όσων συνανθρώπων μας περιμένουν ένα μόσχευμα προκειμένου να μπορέσουν να παραμείνουν στη ζωή. Ίσως τότε αντιληφθούμε την αβάσταχτη αγωνία αυτών των ανθρώπων και καταφέρουμε να αντιπαλέψουμε το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι φέρνοντας στο μυαλό μας την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανά μας μετά θάνατον. Ας μη βιαστούμε λοιπόν να χτυπήσουμε ξύλο κι ας βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να κρατήσουν την πόρτα ερμητικά κλειστή στον απρόσκλητο επισκέπτη. Ας ξεπεράσουμε τους φόβους μας κι ας κοιτάξουμε αυτόν τον κύριο από το ματάκι. Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή.

Η μετά θάνατον δωρεά οργάνων αποτελεί κορυφαία πράξη αλληλεγγύης και ανθρώπινου ψυχικού μεγαλείου. Αποτελεί υπερήφανη στάση ζωής που δηλώνει πως νοιαζόμαστε και εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας. Σ’ αυτήν τη ζωή είμαστε όλοι ακροβάτες. Είναι ωραίο να μπορούμε να ελέγξουμε το φόβο μας, είναι ωραίο να σκεφτόμαστε πως αν τυχόν γλιστρήσουμε, το χέρι του διπλανού μας θ’ απλωθεί να κρατηθούμε. Ας μην περιμένουμε άλλο. Ελάτε να φτιάξουμε μαζί το δίχτυ που θα κρατήσει όσους από εμάς κινδυνεύουν ή πρόκειται να κινδυνεύσουν στο μέλλον. Η δωρεά οργάνων και ιστών αποτελεί κατάκτηση ώριμων και ανεπτυγμένων κοινωνιών. Δεν αφορά τόσο στη μετά θάνατον διαχείριση του σώματος όσο στον κοινωνικό αλτρουισμό, την αναγνώριση της αξίας της ζωής και τη βούληση συμπαράστασης στο συνάνθρωπο που πάσχει.

     Φυσικά, για να μπορέσει η δωρεά οργάνων να ευδοκιμήσει έχει ανάγκη από ζωντανούς δημοκρατικούς θεσμούς, κοινωνικό έλεγχο αλλά και πολίτες που εμπιστεύονται το κράτος. Τον τελευταίο καιρό η χώρα μας αντιμετωπίζει μια βαθύτατη κρίση. Κρίση οικονομική αλλά και κρίση αξιών και εμπιστοσύνης στην κοινή μας πορεία. Η κρίση αυτή, σε συνδυασμό με τα χρόνια και δομικά προβλήματα του εθνικού συστήματος υγείας, έχει πυροδοτήσει τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και έχει ρίξει νερό στο μύλο της ημιμάθειας, θρέφοντας φρικτά και απαράδεκτα σενάρια συνομωσίας. Τώρα λοιπόν είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να ενώσουμε όλοι μαζί τις φωνές μας (άλλωστε έχουμε τόσες χορωδίες εδώ) για να φωνάξουμε δυνατά πως εμείς οι Έλληνες μπορεί να σπρωχνόμαστε για να χωθούμε μπροστά στις ουρές ή να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας όπου βρούμε, αλλά δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση διατεθειμένοι να αφήσουμε αβοήθητους τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη από ένα χέρι να πιαστούν, την πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής τους.