Γεννιέται ένα ριζοσπαστικό κίνημα κατά της Ε.Ε.

Του IGNACIO RAMONET

Πρώην διευθυντής της «Monde Diplomatique»

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 14-08-2011

    Ακόμη και οι πλέον μακάριοι ευρωπαϊστές το επαναλαμβάνουν κατά βούληση: αν δεν τακτοποιήσουμε το ευρώ, λένε, οι συνέπειες της κρίσης θα είναι πολύ χειρότερες. Θεοποιούν ένα ευρώ «δυνατό και προστατευτικό». Είναι το δόγμα τους και το υπερασπίζονται φανατικά. Πρέπει όμως να εξηγήσουν στους Ελληνες (και στους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και τους τόσους άλλους ευρωπαίους πολίτες που πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας) ποιες θα είναι αυτές οι «πολύ χειρότερες συνέπειες»... Κοινωνικά, η κατάσταση δεν είναι ήδη ανυπόφορη; Δεν νιώθουμε να διογκώνεται, στους κόλπους της ευρωζώνης, μια όλο και πιο ριζοσπαστική εχθρότητα απέναντι στο ενιαίο νόμισμα, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση;

    Οι αγανακτισμένοι πολίτες δεν στερούνται επιχειρημάτων. Διότι το ευρώ, νόμισμα 17 κρατών και των 330 εκατομμυρίων κατοίκων τους, αποτελεί πράγματι εργαλείο στην υπηρεσία ενός πολύ συγκεκριμένου στόχου: την εδραίωση των τριών δογμάτων πάνω στα οποία είναι θεμελιωμένη η Ε.Ε.: σταθερότητα τιμών, ισοσκελισμός προϋπολογισμών και ενίσχυση του ανταγωνισμού. Καμία κοινωνική μέριμνα, καμία δέσμευση για μείωση της ανεργίας, μηδενική βούληση για εγγύηση της ανάπτυξης και, φυσικά, ούτε καν η ελάχιστη διάθεση υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας, το αντίθετο.

    Με αφετηρία την τρέχουσα κρίση, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι κανόνες της Ε.Ε., όπως και εκείνοι του ευρώ, υπήρξαν τα δύο δολώματα που τους έκαναν να πέσουν σε μια νεοφιλελεύθερη παγίδα. Βρίσκονται πλέον αιχμάλωτοι των αγορών, όπως ξεκάθαρα το θέλησαν οι πολιτικοί ηγέτες (τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς) που, εδώ και τρεις δεκαετίες, οικοδομούν την Ε.Ε.

     Η έλλειψη ισχύος των πολιτικών ηγετών και η ανεξαρτησία της ΕΚΤ από τα κράτη-μέλη είναι εν μέρει υπεύθυνα για την αδυναμία εκ μέρους της Ευρώπης να επιλύσει το δράμα του ελληνικού χρέους. Ο άλλος λόγος είναι ότι, παρά τη φαινομενική ενότητά της, η Ε.Ε. (και συγκεκριμένα η ευρωζώνη) είναι βαθιά διχασμένη, σε δύο σχεδόν ασυμβίβαστα στρατόπεδα. Από τη μία, η Γερμανία και η ζώνη επιρροής της (Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Αυστρία και Φιλανδία), από την άλλη, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα.

    Η προέλευση του ελληνικού χρέους (όπως και του χρέους των υπόλοιπων «περιφερειακών» χωρών) είναι πια γνωστή. Οταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στους κόλπους της ευρωζώνης, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι διεθνείς επενδυτές θεώρησαν αμέσως ότι η χώρα παρουσίαζε, παρά την προφανώς εύθραυστη κατάστασή της και τους περιορισμένους πόρους της, όλα τα εχέγγυα ώστε να λάβει μαζικές και φθηνές πιστώσεις(1). Στην Αθήνα έπεφταν βροχή προτάσεις χρηματοδότησης με αστεία επιτόκια. Προερχόμενες ιδίως από γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που πίεζαν τις ελληνικές κυβερνήσεις να χρεωθούν, με μικρό κόστος και σε βάθος χρόνου, κυρίως προκειμένου να αγοράσουν γερμανικό και γαλλικό πολεμικό υλικό(2)...

    Οταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση των «τοξικών ομολόγων» του 2008, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχασαν πολύ σύντομα τη ρευστότητά τους και μείωσαν δραστικά τις πιστώσεις, κάτι που απειλούσε να προκαλέσει ασφυξία στο σύνολο της οικονομίας. Προκειμένου να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τα κράτη αποφάσισαν να βοηθήσουν μαζικά τις τράπεζες δανειζόμενα από τις διεθνείς αγορές (εφόσον η ΕΚΤ τούς αρνείται). Οι οίκοι αξιολόγησης τιμωρούν την υπερχρέωση, ενώ ταυτόχρονα εκρήγνηνται τα επιτόκια δανεισμού των πιο χρεωμένων κρατών...

    Το ελληνικό χρέος είναι καθεαυτό ασήμαντο, αν θυμηθούμε ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας αντιπροσωπεύει λιγότερο του 3% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης. Από τεχνική άποψη, το πρόβλημα θα μπορούσε να έχει διευθετηθεί εδώ και έναν χρόνο χωρίς δυσκολία. Ομως η γερμανική συντηρητική κυβέρνηση, που τότε βρισκόταν αντιμέτωπη με δύσκολες τοπικές εκλογές (τις οποίες τελικά έχασε), εκτίμησε ότι δεν θα ήταν «ηθικά» σωστό οι Ελληνες, κατηγορούμενοι για «διαφθορά» και «τεμπελιά», να ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα. Επρεπε λοιπόν να τιμωρηθούν, ώστε να μην βρει μιμητές το κακό παράδειγμά τους.

    Μια πολύ γοργή προσφορά βοήθειας στην Αθήνα, διακήρυσσε η Αγκελα Μέρκελ, «θα προκαλούσε αρνητικές συνέπειες, καθώς και άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες θα έπαυαν να κάνουν προσπάθειες»(3). Μια καθυστέρηση από την οποία επωφελήθηκαν οι αγορές, προσελκυσμένες από την ευρωπαϊκή διχογνωμία, προκειμένου να επιτεθούν στην Ελλάδα. Τελικά, το Βερολίνο κατέληξε στην αποδοχή ενός πρώτου (και ατελούς) σχεδίου βοήθειας, υπό μία προϋπόθεση: να συνεργαστεί σε αυτό και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Γιατί; Κατ' αρχάς, επειδή οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους έναν αρκετά αυστηρό «εκτελεστή» που να εκφοβίζει τα κράτη. Και στη συνέχεια επειδή, εδώ και σαράντα χρόνια, ειδίκευση του ΔΝΤ είναι η απαίτηση εφαρμογής αντικοινωνικών πολιτικών μέτρων εκ μέρους των χρεωμένων κρατών. Οι συνταγές του (που εφαρμόστηκαν χωρίς έλεος στη Λατινική Αμερική κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980) είναι πάντοτε οι ίδιες: αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, άκαμπτος έλεγχος των μισθών, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις(4)...

    Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαναγκάστηκε λοιπόν να δεχθεί ένα βάναυσο σχέδιο προσαρμογής, το οποίο αρνήθηκαν οι εξεγερμένοι πολίτες. Ομως στα μάτια των αγορών το κακό είχε γίνει. Διότι η υπόθεση αυτή αποδείκνυε, μία ακόμη φορά, το προφανές: ότι τα ανακλαστικά της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι υπερβολικά αργά, ενώ εκείνα των αγορών είναι άμεσα. Οι κερδοσκόποι αντιλήφθηκαν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση παρέμενε ένας γίγαντας χωρίς πολιτικό εγκέφαλο και πως το ευρώ δεν ήταν παρά ένα «ισχυρό νόμισμα» με ασθενή δόμηση (δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα στην ιστορία ενός νομίσματος που δεν πλαισιωνόταν από μια πολιτική αρχή). Οι αγορές κατόπιν επιτέθηκαν στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, οι κυβερνήσεις των οποίων έσπευσαν να επιβάλουν στο εσωτερικό τους τις αντιδημοφιλείς συνταγές του ΔΝΤ...

    Ετσι, σε ολόκληρη την Ευρώπη εξαπλώνεται το «δόγμα της εκτεταμένης λιτότητας», το οποίο οι προπαγανδιστές του παρουσιάζουν ως ένα είδος οικονομικού ελιξιρίου διά πάσα νόσο, ενώ παντού προκαλεί τρομερές κοινωνικές συμφορές. Ακόμη χειρότερα, οι πολιτικές δημοσιονομικής αυστηρότητας επιτείνουν την κρίση, στραγγαλίζουν τις επιχειρήσεις κάθε μεγέθους αυξάνοντας το κόστος δανεισμού και ενταφιάζουν κάθε προοπτική γρήγορης ανάκαμψης της οικονομίας. Παρασύρουν τα κράτη σε μια καθοδική πορεία αυτοκαταστροφής, τα έσοδά τους μειώνονται, η ανάπτυξη βαλτώνει, η ανεργία αυξάνεται, οι επιζήμιοι οίκοι αξιολόγησης κατεβάζουν τις βαθμολογήσεις τους, τα επιτόκια του δημοσιονομικού χρέους αυξάνονται, η γενική κατάσταση επιδεινώνεται και οι χώρες ζητούν επιπλέον βοήθεια(5)... Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία -οι τρεις μόνες χώρες που δέχονται βοήθεια από την Ε.Ε. και από το ΔΝΤ- ωθήθηκαν σε αυτή την τρομερή κατηφόρα.

    Το Σύμφωνο του Ευρώ, που προτάθηκε τον Μάιο, επιδεινώνει τα πράγματα. Διότι στην πραγματικότητα αποτελεί ένα επιπλέον στρίψιμο της βίδας με σκοπό την ενίσχυση της λιτότητας. Προβλέπει περισσότερη «ανταγωνιστικότητα», ακόμη περισσότερες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, νέα μέτρα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και τιμωρεί κυρίως -ακόμη μία φορά- τους μισθωτούς. Απειλεί επίσης να επιβάλει κυρώσεις στα κράτη που δεν θα σεβαστούν το Σύμφωνο Σταθερότητας(6). Και προτείνει έως και να θέσει υπό κηδεμονία το δημόσιο χρέος, να περιορίσει δηλαδή την εθνική κυριαρχία. «Οι χώρες της Ευρώπης πρέπει να αφήνονται λιγότερο ελεύθερες να δημιουργούν χρέος» δήλωσε λόγου χάρη ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του διευθυντηρίου της ΕΚΤ. Μερικοί ευρωκράτες πάνε πιο μακριά: προτείνουν την ανάκληση της ευθύνης της διαχείρισης των ίδιων των δημόσιων οικονομικών της από κάθε κυβέρνηση που δεν σέβεται το Σύμφωνο Σταθερότητας...

    Ολα αυτά είναι παράλογα και δυσοίωνα. Εχουν ως κατάληξη μια εκπτωχευμένη ευρωπαϊκή κοινωνία προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της διεθνούς κερδοσκοπίας. Προς το παρόν, οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των ευρωπαίων πολιτών έχουν ως στόχο τους ίδιους τους κυβερνήτες τους, τα πειθήνια ανδρείκελα των αγορών. Πότε θα αποφασίσουν να εστιάσουν την οργή τους εναντίον του πραγματικού υπευθύνου, δηλαδή του συστήματος, που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση;

____________________________________

1. Χάρη σε μια απατηλή αποτίμηση της οικονομικής κατάστασής της με την τεχνική βοήθεια της αμερικανικής τράπεζας Γκόλντμαν Σακς.

2. Η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στην Ε.Ε. Το ελληνικό κράτος αφιερώνει στον τομέα της άμυνας (εξαιτίας της αντιπαλότητας με την Τουρκία) το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ εντός Ε.Ε.

3. «El Pais», Μαδρίτη, 18 Ιουλίου 2011.

4. Διαβάστε: Philippe Askenazy, «L'austerite imposee a la Grece, de Charybde en Scylla», «Le Monde», Παρίσι, 19 Ιουλίου 2011.

5. Ανακοινωμένο στις 21 Ιουλίου, το νέο σχέδιο βοήθειας στην Ελλάδα έγινε αποδεκτό με ανακούφιση από τα φιλελεύθερα ΜΜΕ. Είναι λοιπόν καταδικασμένο να αποτύχει. Οι αγορές και τα κερδοσκοπικά και τοκογλυφικά κεφάλαια μύρισαν αίμα και δεν θα σταματήσουν σύντομα τις επιθέσεις τους.

6. Θέτει όριο 3% του ΑΕΠ για τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και 60% του ΑΕΠ για το δημόσιο χρέος.

Η Μάργκαρετ, οι Clash και το «Guns of Brixton»

Του ΝΙΚΟΛΑ ΖΗΡΓΑΝΟΥ

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 14-08-2011

Στις 4 Μαΐου 1979 η Μάργκαρετ Θάτσερ πέρασε το κατώφλι της Ντάουνινγκ Στριτ και έκανε την πρώτη της δήλωση ως πρωθυπουργός, παραφράζοντας την «προσευχή του Αγίου Φραγκίσκου»: "Όπου υπάρχει διχόνοια θα φέρουμε την αρμονία. Οπου υπάρχει λάθος θα φέρουμε την αλήθεια. Οπου υπάρχει αμφιβολία θα φέρουμε την πίστη. Κι όπου υπάρχει απελπισία θα φέρουμε την ελπίδα". Δύο χρόνια μετά, θέρισε ό,τι έσπειρε. Αμφιβολία, διχόνοια, λάθος κι απελπισία.

        Από τις πρώτες ημέρες διακυβέρνησης Θάτσερ, δόθηκαν σαφείς εντολές στην αστυνομία να εντείνει τα μέτρα αστυνόμευσης και άρχισε να εφαρμόζεται ένα νέο μοντέλο επιθετικής αστυνόμευσης με βάση σωματικούς ελέγχους υπόπτων στον δρόμο, με μόνο κριτήριο το παρουσιαστικό του «ύποπτου». Φυσικά, ύποπτοι ήταν σχεδόν όλοι όσοι δεν έμοιαζαν με τη σχεδόν αποκλειστικά λευκή και συχνά ακροδεξιών φρονημάτων αστυνομική δύναμη της εποχής. Αστυνομικοί περιπολούσαν σε προβληματικές περιοχές και έκαναν εξευτελιστικούς ελέγχους χωρίς αφορμή, που συχνά προκαλούσαν εντάσεις και μικροεπεισόδια. Αυτή η φασίζουσα πρακτική έρευνας περαστικών ενέπνευσε και τον μπασίστα των Clash, Πολ Σίμονον, που είχε γεννηθεί και κατοικούσε στη φτωχογειτονιά του Μπρίξτον, στο υποβαθμισμένο νότιο Λονδίνο, να γράψει το εμβληματικό τραγούδι «Guns of Brixton». Το τραγούδι, που ήταν στον δίσκο με τίτλο «London calling», είχε έντονη επιρροή από τη μουσική ρέγκε που έπαιζαν οι μετανάστες από την Καραϊβική, οι οποίοι αποτελούσαν και την πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής. Εναν χρόνο μετά, οι στίχοι του θα αποδεικνύονταν προφητικοί.

    Την άνοιξη του 1981, η αστυνομία αποφάσισε να εντείνει τις επιχειρήσεις «αρετής» και επέλεξε το Μπρίξτον για να κάνει επίδειξη δύναμης. Στις 10 Απριλίου αστυνομικοί σταμάτησαν και έλεγξαν, μέσα σε μία μόνο ημέρα, 943 κατοίκους, συνέλαβαν πάνω από 100 και επέστρεψαν την επομένη, 11η Απριλίου, για να συνεχίσουν το έργο τους. Την ώρα των ελέγχων, πέρασε από μπροστά τους ένας νεαρός μαύρος, ο Μάικλ Μπέιλι, που είχε πέσει θύμα συμμορίας. Ο Μπέιλι ήταν μαχαιρωμένος στην κοιλιά και αιμορραγούσε. Οι αστυνομικοί, αντί να βοηθήσουν το θύμα, άργησαν προκλητικά να φωνάξουν ασθενοφόρο και οι κάτοικοι εξοργίστηκαν. Οι αστυνομικοί κάλεσαν ενισχύσεις καθώς αυξανόταν η ένταση και μετα από πολλή ώρα, ο Μπέιλι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Ομως, γρήγορα κυκλοφόρησε η φήμη πως πέθανε (κάτι που αργότερα αποδείχθηκε λάθος) και οι κάτοικοι άρχισαν να πετάνε μπουκάλια στους αστυνομικούς. Ξέσπασαν συγκρούσεις στις οποίες πήραν μέρος ενωμένοι οι μαύροι και οι λευκοί άεργοι κάτοικοι του Μπρίξτον, που ζούσαν εδώ και μήνες, αβοήθητοι και περιθωριοποιημένοι, τον εφιάλτη της ύφεσης και την αστυνομική αυθαιρεσία. Μέσα σε λίγη ώρα, το Μπρίξτον μεταβλήθηκε σε ένα τεράστιο πεδίο μάχης, που κράτησε δύο ημέρες. Πέντε χιλιάδες οργισμένοι κάτοικοι ξέσπασαν σαν καταιγίδα. Ο απολογισμός ήταν βαρύς.

    Πάνω από 300 τραυματίες, οι 280 αστυνομικοί, πάνω από 50 σπίτια, μαγαζιά και δημόσια κτίρια πυρπολημένα και εκατοντάδες καταστήματα λεηλατημένα. Την επομένη, η Μάργκαρετ Θάτσερ έκανε μια δήλωση που αντέγραψε ο Ντέιβιντ Κάμερον, την Τετάρτη, όταν επέστρεψε από τις διακοπές του για να αντιμετωπίσει τις ταραχές στη Βρετανία. «Τίποτα, τίποτα, δεν δικαιολογεί αυτό που συνέβη. Είναι εγκληματίες». Στις 11 Απριλίου 2011, ανήμερα την επέτειο των 30 χρόνων από την ιστορική εξέγερση του Μπρίξτον, η εφημερίδα «Γκάρντιαν» δημοσίευσε ένα άρθρο - έρευνα, όπου επεσήμαινε πως ένα νέο Μπρίξτον είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σύντομα, καθώς πολλοί παράγοντες που επηρέασαν το ξέσπασμα της εξέγερσης του 1981 είναι ιδιαίτερα ενεργοί και σήμερα. Ο νεοφιλελευθερισμός, η ανεργία, η ύφεση, η περιθωριοποίηση, το μεταναστευτικό, η χαμένη ελπίδα για το αύριο.

    Ομως, η πολιτική τάξη που κυβερνάει τη Βρετανία δεν έδειξε να μαθαίνει από την ιστορία. Και αυτό το απέδειξε ο Κάμερον, που ήθελε την περασμένη εβδομάδα να βάλει το τραγούδι των «Clash», «London calling», ως επίσημο τραγούδι της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα γίνουν το 2012 στο Λονδίνο. Πάλι καλά που δεν πρότεινε το «Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας».

Guns Of Brixton - Revised

    Το πρώτο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι οι ομοιότητες των ταραχών με αυτές του 1981 στο Λονδίνο, και ειδικά στην περιοχή του Μπρίξτον, και όχι με τις διαμαρτυρίες κατά των περικοπών στην Ελλάδα και την Ισπανία. Το 1981, όπως και τώρα, η αστυνομία προσπαθούσε να αντιδράσει σε πολλαπλά περιστατικά ληστειών, τα οποία αφορούσαν κυρίως τη μαύρη κοινότητα. Τότε, όπως και τώρα, η μητροπολιτική αστυνομία του Λονδίνου ήταν αποδυναμωμένη. Τότε λόγω σειράς σκανδάλων σε σχέση με το τμήμα ηθών, τώρα λόγω του ρόλου της στην υπόθεση Μέρντοχ.

Η μαύρη κοινότητα

   

    Το 1981 η εικόνα και η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας είχαν επιδεινωθεί σημαντικά λόγω ρατσιστικής συμπεριφοράς και στοχοποίησης μελών της μαύρης κοινότητας στο ανατολικό Λονδίνο. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα· και μάλιστα στην τρέχουσα περίπτωση έχουμε και το θάνατο του Μαρκ Ντούγκαν, που φαίνεται να αποδίδεται σε κατάχρηση βίας από όργανο της τάξης.

    Ενα άλλο σημείο που, κατά την άποψή μου, κάνει τις τωρινές ταραχές να μοιάζουν με αυτές του 1981 είναι η εξάπλωση των επεισοδίων σε διάφορα προάστια του Λονδίνου, ακόμα και προάστια που θεωρούνται "ασφαλή" και "καλά".

     Στην περίπτωση του 1981, πάντως, οι ταραχές επιβεβαίωναν, για την πλειονότητα του κόσμου, την αποτυχία των πολιτικών της Μάργκαρετ Θάτσερ, που είχαν οδηγήσει σε περαιτέρω αποκλεισμό και περιθωριοποίηση της μαύρης κοινότητας. Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να διαμορφώνεται τέτοιο κλίμα -τουλάχιστον όχι ακόμα- κατά της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον. Διακρίνω ακόμα και μια σημαντική διαφορά στην αντίδραση του κόσμου. Σήμερα διαμορφώνεται μια κοινωνική πλειοψηφία που απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία των συλληφθέντων για συμμετοχή στις ταραχές, ακόμα και με έκτακτα μέτρα εκτός του ποινικού κώδικα. Ακούμε για έξωση από τις εργατικές κατοικίες για τις οικογένειές τους και αποκλεισμό από κοινωνικές παροχές. Το 1981 δεν υπήρχαν τέτοιες αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και ο δεξιός Τύπος δεν είχε ακραίες αντιδράσεις τότε στα γεγονότα, δεν ζητούσε το "κεφάλι" των συλληφθέντων. Σήμερα βλέπω να συμβαίνει το αντίθετο.

Απόσπασμα συνέντευξης του Τζον Ντέιβις στη Ματίνα Στέβη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία.

Ο Τζον Ντέιβις είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, εξειδικεύεται στη Νεότερη Ιστορία του Λονδίνου, στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Δημοσιεύτηκε στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία στις 13-08-2011.

Guns of Brixton

written and sung by bassist of  "The Clash"

Paul Simonon

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun

When the law break in
How you gonna go?
Shot down on the pavement
Or waiting in death row

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, Guns of Brixton

The money feels good
And your life you like it well
But surely your time will come
As in heaven, as in hell

You see, he feels like Ivan
BORN under the Brixton sun
His game is called survivin'
At the end of the harder they come

You know it means no mercy
They caught him with a gun
No need for the Black Maria
Goodbye to the Brixton sun

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh-the guns of Brixton

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun

You can crush us
You can bruise us
And even shoot us
But oh- the guns of Brixton

Shot down on the pavement
Waiting in death row
His game was survivin'
As in heaven as in hell

You can crush us
You can bruise us
But you'll have to answer to
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton
Oh, the guns of Brixton